تا چندی قبل درمان آسم به کمک داروهایی مثل تئوفیلین که گشادکننده نایژک ها بودند، صورت می گرفت. اما از 10 سال پیش تاکنون این روند تغییر کرده و داروهای درمان آسم وارد عرصه جدیدی شده اند. امروزه مبنای اصلی درمان آسم براساس کورتون هاست؛ چرا که مشخص شده التهاب و تورم مخاط راه های هوایی عامل ایجاد آسم بوده و اثر کورتون ها برطرف کردن سریع التهاب ها است. استفاده از کورتون در داروهای درمان آسم با مشکلاتی نیز همراه بوده است. برای مثال چون بیماران نیاز به تجویز طولانی مدت دارو دارند، باید از کورتونی استفاده شود که تا حد امکان حائز اثرات موضعی باشد ولی جذب سیستمیک و عارضه جدی نداشته باشد. مصرف طولانی مدت کورتون ها عوارض به نسبت شدیدتری را نسبت به خود آسم در فرد ایجاد می کنند. همچنین اثر این دسته دارویی تا 6 ماه در داخل بدن باقی می ماند. به همین دلیل داروهای درمان آسم را نمی توان بهترین و ایده آل ترین روش دانست اما به دلیل عدم وجود روش بهتر دیگری برای درمان باید ارتباط بهینه بین درمان آسم و استفاده از کورتون ها برقرار کنیم.